سرزمین مادری

چه پر شر و شوری هنوز

تنها نامی مانده ز جا

پر غوغاست لیک

همانند آمدنت در فصل بهار گذشتی

چه فرق دارد ؟ سلامی و پیامی ، باشد یا نباشد

دوست شاعر می گفت : این بد ترین نوع دلتنگی ست

به صبا سلامت می سپارم

به عطر دلکش اقاقی ، به قاصدک های این باغ

چه خون ها که جاری نکردم از دلت!

چه نا مرادی ها ،بر الماس دیده روا نداشته ام!

تو بهاری

تو خود نسیم دلفریب دریایی

تو ساحل آرام سپید ماندگاری

به تو سلام می کنم

و تا ابد در انتظار خواهم ماند

سوسن وحشی دشت.

سرزمين ما ،مهد آن يار دلجوست ،موعود ما لحظه دلدادگي به يار است

گر آن دو يا چند دانه گندمت نبود اين داغ جگر سوز زبانه ام نمي كشيد

اين جاده ،فرصت آگاهي است و اندوه بهر آن منتظر

و سرزمين ما موعود ديدار اوست

و اينجا محل گذر است

ذره ذره خاكت را توتياي چشم خود خواهم نهاد

و به نسل آرياييت افتخار خواهم كرد.

زماني براي زيستن

زمان زيستن ، دريافتن

يافتن فلسفه خويشتن

در پي نشانه ها بودن

لحظات قنودن پرنده

فرصت رفتن

رسيدن به مقصود

انتظار ياري داشتن

جنس فردا ، شايد

جوشش هر لحظه زيبايي باشد

بوسه هاي بودن

تا هر صدايي ترنمي باشد

و نشانه اي از مقصد

هر نيازي ،اطاعتي

هر سلامي ،پاسخ

آنجا بايد جايي باشد

براي با تو بودن ، براي تو شدن

براي همنفسي _ براي اطمينان ،ايمان

جنس فردا شايد جنس باور مان باشد

باور خويش بودن

باور ما شدن

بهر منزل عشاق -كه راه نباشد ،

فردا همسفري

كاش كه باشد